Χαλβάς Σιμιγδαλένιος

Χαλβάς: Η ίδια η λέξη προέρχεται από την αραβική ρίζα hulw, που σημαίνει γλυκό. Στην Αραβία του 7ου αιώνα ο χαλβάς ήταν μια πάστα από λιωμένους χουρμάδες και γάλα. Τον 9ο αι., και μάλλον υπό την επιρροή της Πέρσικης ζαχαροπλαστικής, έγινε ένα γλυκό από καβουρντισμένο αλεύρι ή σιμιγδάλι, που είχε γλυκάνει με σιρόπι, πετιμέζι ή μέλι.

«H αγάπη για το γλυκό είναι πίστη» σύμφωνα με τον Μωάμεθ, άρα δεν πρέπει να μας ξενίζει η αγάπη των Οθωμανών για τις γλυκές γεύσεις. Ανάμεσα στους σιροπιαστούς λουκουμάδες, τα κανταίφια, τα ρυζόγαλα και τα σερμπέτια ξεχωριστή θέση είχαν οι χαλβάδες. Μάλιστα για την οθωμανική αυτοκρατορία, ο χαλβάς, αν και αραβικής προέλευσης, έγινε όχι μόνο το γλυκό του παλατιού αλλά όλων των τάξεων και των κοινωνικών ομάδων.

Τρεις είναι οι κύριες κατηγορίες των χαλβάδων που παρασκευάζονται στην Ελλάδα: Τυροχαλβάδες, χαλβάδες από αλεύρια - και σ' αυτούς περιλαμβάνεται και ο σιμιγδαλένιος - και χαλβάδες από πολτοποιημένους σπόρους.

Στη μεγάλη κατηγορία των αλευροχαλβάδων, των χαλβάδων δηλαδή οι οποίοι παρασκευάζονται καβουρντίζοντας αλεύρι σε βούτυρο ή λάδι και περιχύνοντάς το εν συνεχεία με σιρόπι, πετιμέζι ή αραιωμένο μέλι, ανήκει ο γνωστός μας σιμιγδαλένιος χαλβάς. Ένας άλλος διάσημος εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας έχει νισεστέ βούτυρο, αμύγδαλα, σιρόπι με ζάχαρη ή μέλι, είναι ημιδιαφανής με χρώμα κοκκινοκάστανο και για να είναι πετυχημένος πρέπει να έχει μια τέλεια καραμελωμένη κρούστα. Πρόκειται δηλαδή για ένα σαπουνέ χαλβά...

Στην Ελλάδα προτιμούμε χαλβάδες σκληρούς που σπάνε σε κομμάτια και έχουν μέσα άφθονα αμύγδαλα ή στραγάλια - τους γνωρίζουμε και σαν χαλβαδόπιτες ή σαν χαλβά «κομμάτ» - αλλά κυρίως χαλβάδες με ταχίνι όπως ο γνωστός μας χαλβάς του εμπορίου χωρίς τον οποίο δεν νοείται σαρακοστή. Την διάδοση του τελευταίου, την οφείλουμε στους πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μ.Ασία μετά την καταστροφή και έφεραν μαζί τους και τις τέχνες τους.

Χαλβάς Σιμιγδαλένιος


1 φλ. τσαγιού ελαιόλαδο
1 φλ. τσαγιού σιμιγδάλι ψιλό
1 φλ. τσαγιού σιμιγδάλι χοντρό
2½ φλ. τσαγιού ζάχαρη
4 φλ. τσαγιού νερό
½ φλ. τσαγιού σταφίδα κορινθιακή (μαύρη)
½ φλ. τσαγιού αμύγδαλο καβουρντισμένο
½ φλ. τσαγιού κουκουνάρια καβουρντισμένα
1 φλούδα λεμονιού
1 φλούδα πορτοκαλιού
1 κ.σ. κανέλα
1 ξυλάκι κανέλας
Λίγα γαρίφαλα.

Σε κατσαρόλα βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη, το ξύλο κανέλας, τις φλούδες λεμονιού και πορτοκαλιού, μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη. Σε βαθιά κατσαρόλα ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά το ελαιόλαδο και καβουρντίζουμε το σιμιγδάλι, ανακατεύοντας με ξύλινη κουτάλα, μέχρι να ροδίσει καλά και να σκουρύνει, για 6 περίπου λεπτά. Τότε προσθέτουμε την κανέλα (σκόνη), τις σταφίδες και το αμύγδαλο. Βγάζουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά. Με κουτάλα και με προσοχή ρίχνουμε λίγο λίγο το ζεστό σιρόπι στο καβουρντισμένο σιμιγδάλι. Προσοχή, γιατί πετάγεται το μείγμα και καίει πολύ! Ξαναβάζουμε στη φωτιά το χαλβά και ανακατεύουμε μέχρι να ξεκολλάει από την κατσαρόλα. Τον αδειάζουμε σε φόρμα και αφήνουμε να κρυώσει καλά.

Τον σερβίρουμε αφού τον πασπαλίσουμε με κανέλα, ζάχαρη χοντρή ή σουσάμι και τον συνοδεύουμε με παγωτό, γλυκό κουταλιού ή παγωτό. Επίσης μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε κρέπα ή βάφλα.